ΝΕΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΡΑΦΑΗΛ(ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ)

«Ήρθε ο παπάς στο δωμάτιο και μου είπε: Εσύ Θανάση θα πας στο σπίτι σου»

Ήταν 11 Μαρτίου και ο πατέρας μου Αθανάσιος, ήταν μόνος του στο σπίτι και έπαθε βαρύ εγκεφαλικό. Για πολλές ώρες ήταν αβοήθητος και δεν μπορούσε να αντιδράσει ούτε να ζητήσει βοήθεια, μέχρι που εμείς τα παιδιά του, εφόσον δεν απαντούσε στο τηλέφωνο, αναστατώσαμε τη γειτονιά η οποία πήγε και τον βοήθησε τελικά και τον πήγε στο νοσοκομείο.

Μέχρι να φτάσουμε εμείς στα Ιωάννινα, όπου νοσηλεύτηκε, οι γιατροί μας ενημέρωσαν πως πρόκειται για ένα πολύ βαρύ εγκεφαλικό. Δεν μας έδιναν καμμία ελπίδα ότι η κατάστασή του μπορεί να βελτιωθεί η ακόμα και να σωθεί η ζωή του. Μας έλεγαν πως και στην Αμερική στα καλύτερα νοσοκομεία να τον πηγαίναμε δεν θα σωζόταν η ζωή του. Τις τρεις πρώτες μέρες η κατάστασή του δεν άλλαξε. Την τέταρτη μέρα δε, επιδεινώθηκε, με αποτέλεσμα να φοβηθούμε πως τον χάνουμε.

Τότε εγώ η κόρη του Μαργαρίτα, Πέμπτη 19.00 η ώρα το βράδυ προσευχήθηκα και ζήτησα με μεγάλο πόνο ψυχής στον Άγιο Ραφαήλ να του σώσει τη ζωή. Σε λίγη ώρα στο κομοδίνο του νοσοκομείου δίπλα στον πατέρα μου, είδα μία λάμψη και για να βεβαιωθώ, κοίταξα καλύτερα και εκεί κατάλαβα πως ο Άγιος Ραφαήλ μου είχε δώσει ένα σημάδι της παρουσίας Του στο χώρο. Την επόμενη μέρα το πρωί οι γιατροί επισκέφτηκαν τον πατέρα μου και τον εξέτασαν και προς έκπληξή τους είδαν ότι αντιδρούσε σε πολύ δυνατά ερεθίσματα. Βέβαια, ήταν παράλυτος από την αριστερή πλευρά και ο λόγος του, είχε σχεδόν χαθεί. Μέχρι το απόγευμα της ίδιας μέρας, ο πατέρας μου άρχισε να μιλάει ξεκάθαρα. Σε κάποια στιγμή, στην προσπάθειά μου να του δώσω κουράγιο του είπα ότι «ο Θεός αποφάσισε να είσαι μαζί μας και πως θα γίνεις καλά». «Το ξέρω αυτό», μου είπε. «Ήρθε ο παπάς στο δωμάτιο και μου είπε: Εσύ Θανάση θα πας στο σπίτι σου». Εκείνη τη στιγμή έβγαλα το βιβλιαράκι «Το όνειρο ενός γέροντος» της Αδελφότητος του Αγίου Ραφαήλ εις το Άνω Σούλι Μαραθώνος, που είχα πάρει από εκεί όταν πρόσφατα πήγα και προσκύνησα τους Αγίους Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη και έδειξα στον πατέρα μου την εικόνα του Αγίου Ραφαήλ που είναι στο εξώφυλλο και εκείνος μου είπε πως «Αυτός είναι που με επισκέφθηκε».

Να σημειωθεί πως ο κ. Θανάσης δεν ήταν ιδιαίτερα θρησκευόμενος και δεν γνώριζε το συγκεκριμένο Άγιο. Από τότε όμως δοξάζει το Θεό και τον Άγιο Ραφαήλ και κάνει συνεχώς το σταυρό του. Βγήκε σύντομα από το νοσοκομείο και η κατάσταση της υγείας του βελτιώνεται συνεχώς.»

Μαργαρίτα Κ.

Γέρακας – Αττική

«Νόμιζες ότι θα σε αφήναμε να πέσεις στο γκρεμό;»

Η Παρασκευή Χ., με ευλάβεια προς τους θαυματουργούς Αγίους μας Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη, διηγήθηκε στους πατέρες για το πως την οδήγησαν να επισκεφθεί το Μοναστήρι Τους, τα εξής: «Μια πολύ δύσκολη κατάσταση στη ζωή μου με έκανε να καταρρεύσω, χωρίς να μπορώ να στηριχτώ πουθενά. Η ζωή μου ήταν μόνο σκοτάδι χωρίς κανένα νόημα. Κανένας από τους κοντινούς μου ανθρώπους δεν μπορούσε να μου δώσει την παραμικρή βοήθεια, την ελπίδα. Σ’ αυτή τη δύσκολη στιγμή ο Άγιος Ραφαήλ με λυπήθηκε και ήρθε κοντά μου. Ήταν τόσο συχνή και ζωντανή η παρουσία Του, που δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω τα όσα ζούσα. Ήταν οι πιο συγκλονιστικές στιγμές της ζωής μου. Θυμάμαι μια επίσκεψη του Αγίου το βράδυ στον ύπνο μου, που στάθηκε η αφορμή να γνωρίσω το Μοναστήρι Του στο Άνω Σούλι του Μαραθώνα: Είδα λοιπόν σε όνειρο ότι περπατούσα σ’ έναν χωματόδρομο και σκόνταφτα συνεχώς. Ξαφνικά έπεσα σ’ έναν γκρεμό και κρατήθηκα από ένα μικρό κλαρί δέντρου, το οποίο ήταν έτοιμο να σπάσει. Αμέσως εμφανίστηκαν ο Άγιος Ραφαήλ με τον Άγιο Νικόλαο. Ο Άγιος Ραφαήλ στάθηκε όρθιος, ενώ ο Άγιος Νικόλαος χαμογελώντας, μ’ ένα υπέροχο χαμόγελο, μου έδωσε το χέρι Του να πιαστώ και μου είπε: «Νόμιζες ότι θα σε αφήναμε εμείς να πέσεις;» Σε λίγο βρεθήκαμε σ’ έναν άλλο χώρο και ο Άγιος Νικόλαός μου είπε πάλι: Εδώ κοντά είναι το Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ στο Άνω Σούλι. Το ξέρεις; Να πας αυτά τα «κροκιά», και μου έδωσε ένα λουλούδι (κίτρινο χρυσάνθεμο), και να τα αφήσεις δίπλα στην εικόνα του Αγίου Ραφαήλ. Στο χώρο αυτό που βρισκόμουν με τους Αγίους, ήρθε και μια νεαρή κοπέλα, με ξανθά μαλλιά. Ήταν η Αγία Ειρήνη… Έτσι, το όνειρο αυτό, αλλά και άλλη μια ώθηση – υπενθύμιση του Αγίου: ένα φυλλάδιο για τα Θυρανοίξια του Ναού του Αγίου Ραφαήλ στο Άνω Σούλι που έπεσε στα χέρια μου κατά την επιστροφή μου από ένα καλοκαιρινό μπάνιο, με οδήγησαν να επισκεφθώ για πρώτη φορά το Μοναστήρι Των Αγίων, στο Άνω Σούλι Μαραθώνος, όπου βρήκα την ψυχική και σωματική μου υγεία, τη γαλήνη που μια ζωή μου έλειπαν, ενώ παράλληλα, απαλλάχθηκα από αυτή τη δύσκολη κατάσταση που έζησα. Η ζωή μου έχει αποκτήσει άλλο νόημα πια. Η παρουσία του Αγίου Ραφαήλ και της συνοδείας Του, μου δίνει απαντήσεις στις καθημερινές μου αμφιβολίες και ερωτήσεις. Εκείνος μου δείχνει το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσω και Τον ευχαριστώ θερμά γι’ αυτό. Τον αγαπώ πολύ.

«Αν είσαι Άγιος θεράπευσέ με»

Λέγομαι Γεωργία Σ. Μένω στην Αθήνα. Είχα την ευλογία να γνωρίσω πιο κοντά τον Άγιο Ραφαήλ. Τι εννοώ με αυτό: Πριν χρόνια έπασχα από βαριές ημικρανίες, στην ηλικία των 30 ετών. Γύρναγα στους γιατρούς χωρίς αποτέλεσμα. Η αδελφή μου είχε επισκεφθεί τον Άγιο Ραφαήλ στην Μυτιλήνη με δικό της θαύμα και μου είπε να πιστεύω στον Άγιο Ραφαήλ και θα γίνω καλά. Εγώ, μην πιστεύοντας σε αυτό, της έλεγα τα γνωστά: δεν μπορούν οι γιατροί να με κάνουν καλά, τι να μου κάνει ο Άγιος. Καθώς το μαρτύριο συνεχιζόταν, ένα μεσημέρι, ενώ είχα ξαπλώσει, προσευχήθηκα και είπα: «Αν είσαι Άγιος θεράπευσε με». Και, ω του θαύματος, μόλις με πήρε ο ύπνος, ακούω καμπάνες να ηχούν στα αυτιά μου και με ψαλμωδίες «δόξα εν υψίστοις Θεώ» και από την σιαγόνα μου μέχρι την κορυφή της κεφαλής μου να τραβιούνται οι πόνοι. Ξύπνησα και ήμουν τελείως καλά και δοξάζω τους Αγίους για το θαύμα. Ώσπου, εδώ και ένα χρόνο έχω νέα προβλήματα με την υγεία μου. Εκτός από οστεοπόρωση και ανεπάρκεια παθαίνω σοκ πανικού στον ύπνο μου. Ξαπλώνω και νιώθω ότι σβήνω. Αυτό είναι το χειρότερο απ’ όλα και ήταν πλήρως ανεξέλεγκτο. Το απέκτησα από μια φορά που μπήκα στο αεροπλάνο, ίσως από την αλλαγή πίεσης. Συνέχεια παρακαλούσα τον Άγιο Ραφαήλ να μου το πάρει. Την Λαμπροτρίτη, ήρθα στην Ιερά Μονή σας, στο Άνω Σούλι Μαραθώνα, στην Χάρη των Αγίων και προσκύνησα. Τα προβλήματα όμως με την υγεία μου συνεχίζονταν. Τελικά, παίρνω μια μέρα τηλέφωνο στο Μοναστήρι σας και ζητάω από τον πατέρα Ραφαήλ να προσευχηθεί για μένα. Έτσι, έκανε ο Άγιος Ραφαήλ πάλι το θαύμα Του, με τις προσευχές σας, διότι από τότε νιώθω πολύ καλύτερα. Τώρα, παρόλο που το πρόβλημα δεν έχει φύγει τελείως, μου έφυγε το άγχος, δεν νιώθω βάρος στην καρδιά, μπορώ πλέον να κοιμηθώ. Γιατί προηγουμένως ένιωθα τα παραπάνω σε σημείο τρέλας. Ευχαριστώ τους Αγίους Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη. Μαζί με το δικό μου θαύμα, έκανε και στο σύζυγο. Είχε έναν ανεξήγητο πόνο στο πλευρό. Φοβόμασταν ότι κάτι συμβαίνει στο συκώτι του. Άλλος έλεγε για χολή. Ξεκίνησε, λοιπόν, να πάει να τον εξετάσει κάποιος γιατρός και εγώ προσευχήθηκα στον Άγιο Ραφαήλ να του πει ότι δεν είναι τίποτα, ότι ο πόνος προέρχεται από απλό χτύπημα. Και ω του θαύματος, αυτό ακριβώς είπε ο γιατρός. Τα λόγια αυτά που είπα στην προσευχή μου. Για μένα είναι καθαρό θαύμα. Μάλιστα, πριν πάει στο γιατρό ο σύζυγος είχε δει ένα όνειρο. Είδε δύο άντρες και ένα κοριτσάκι σε ένα λόφο, σε ένα δρομάκι. Ο ένας ήταν πιο ψηλά και οι δύο πιο χαμηλά. Όπως είναι η εικόνα των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης που έχετε στο Μοναστήρι σας (την οποία, σημειωταίον, δεν είχε δει ο σύζυγος, καθώς τότε δεν είχε έρθει ακόμα στη Μονή σας). Αισθάνθηκε τόσο ωραία στο όνειρο που αναφώνησε: Τι ωραία που είναι! Εδώ θα έρχομαι να ξεκουράζομαι, όταν νιώθω κουρασμένος. Είναι θαυμαστή η μέριμνα των Αγίων για μας και τους ευχαριστούμε πολύ, εκ βάθους καρδιάς. Είθε να είναι πάντοτε μαζί μας, και με όλο τον κόσμο.

Γεωργία Σ.

«Πέθανα και με γύρισε πίσω».

Προς τα τέλη Αυγούστου, η κ. Άλκηστις, από τη Μύκονο τηλεφώνησε στην Ιερά Μονή του Αγίου Ραφαήλ στο Άνω Σούλι του Μαραθώνος και ρώτησε πληροφορίες για την πρόσβαση και τη διαμονή στην περιοχή, προκειμένου να παραστεί στη Χάρη του Αγίου Ραφαήλ, στην Ιερά Πανήγυρη του Μοναστηριού της 2ας Σεπτεμβρίου. Μιλώντας στο τηλέφωνο με κάποιον από τους πατέρες, του ζήτησε να ανάψει ένα κεράκι στον Άγιο Ραφαήλ, για τον αδελφό της γυναίκας που είχε στο σπίτι της για να τη βοηθάει στις δουλειές, ο οποίος είχε πάθει εγκεφαλικό και είχε πέσει τελικά σε κώμα. Είχε μάθει ότι οι γιατροί είχαν πει ότι είναι σχεδόν αδύνατο να επανέλθει ο ασθενής και είχαν συστήσει στους συγγενείς να ετοιμάζονται για το μοιραίο. Είχαν δε επισημάνει ότι ακόμα και να επανέλθει, πράγμα εντελώς απίθανο, δεν θα μπορεί ούτε να κουνάει χέρια και πόδια, αλλά και ούτε να μιλήσει καλά-καλά και να συντονίσει τη σκέψη του, λόγω της εκτεταμένης εγκεφαλικής βλάβης. Το αποτέλεσμα ήταν όλοι οι συγγενείς του ασθενούς (μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα, όπως και ο ίδιος ο ασθενής) να είναι πολύ στεναχωρημένοι, αλλά και η κ. Άλκηστις επίσης, καθώς συμμεριζόταν τον πόνο τους.

            Την ίδια ημέρα, λοιπόν, που η κ. Άλκηστις πήρε τηλέφωνο και οι πατέρες άναψαν ένα κεράκι στον Άγιο Ραφαήλ, ο ασθενής έκανε κάποια κινησούλα. Αυτό το παρατήρησαν οι συγγενείς του. Στις 2 Σεπτεμβρίου, που η κ. Άλκηστις παρευρισκόταν στην Εορτή των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης, ο ασθενής κίνησε το χέρι και το πόδι του και άρχισε να δίνει σημεία ζωής. Κι’ αυτό το παρατήρησαν οι συγγενείς του και τους έκανε εντύπωση, διότι συνέπεσε με την Εορτή των Αγίων. Όταν, επέστρεψε η κ. Άλκηστις στο νησί, η αδελφή του ασθενούς, παρότι μουσουλμάνα, ζήτησε από μόνη της την εικόνα του Αγίου Ραφαήλ και άρχισε να την ασπάζεται, κλαίγοντας και παρακαλώντας για τον αδελφό της. Μετά, λοιπόν, από δεκαπέντε λεπτά, την παίρνουν τηλέφωνο από τη Βουλγαρία, όπου βρισκόταν ο αδελφός και οι υπόλοιποι συγγενείς της και της λένε ότι ο αδελφός της άρχισε ξαφνικά να κινεί το κεφάλι του, ξύπνησε και τους μίλησε ρωτώντας «έρχεστε πολλές μέρες και με βλέπετε;» και ξανάπεσε σε κώμα. Η χαρά και η συγκίνησή της δεν περιγραφόταν. Προσευχόταν με λυγμούς στον Άγιο Ραφαήλ και Του έλεγε ότι πιστεύει σ’ Αυτόν και ότι είναι σίγουρη ότι ο αδελφός της θα γίνει καλά. Υποσχόταν μάλιστα να τον φέρει στο Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ. Η κ. Άλκηστις της έδωσε και λαδάκι από τον Άγιο Ραφαήλ και της είπε να το στείλει στον αδελφό της μαζί με την εικόνα των Αγίων. Εκείνη αμέσως συμφώνησε και τα έστειλε στον αδελφό της μέσω του γιού της που «κατά σύμπτωσιν» (4 χρόνια και δεν την είχε επισκεφθεί) είχε έρθει να τη δει και θα επέστρεφε στη Βουλγαρία.

Με το που φεύγει η εικόνα και το λαδάκι του Αγίου Ραφαήλ, ο άρρωστος ξύπνησε οριστικά από το κώμα και ζήτησε να φάει και να πάει στο σπίτι του!! Όλοι μείνανε έκπληκτοι και εντυπωσιασμένοι. Ο Άγιος Ραφαήλ είχε κάνει το θαύμα του!! Μάλιστα, μόλις η εικόνα του Αγίου Ραφαήλ έφτασε στο Νοσοκομείο, την ίδια μέρα βγήκε ο ασθενής και πήγε σπίτι του. Οι γιατροί είπαν ότι πρόκειται ξεκάθαρα για θαύμα, ο ασθενής από την εντατική, σε κωματώδη κατάσταση, να πηγαίνει κατευθείαν σπίτι του και πολύς κόσμος έμαθε γι’ αυτό το θαύμα. Και ο ίδιος ο άρρωστος πίστεψε στην θαυματουργική σωτηρία του από τον Άγιο Ραφαήλ και κοιμόταν με την εικόνα του Αγίου πάνω από το κρεβάτι του και μόνος του έλεγε: «Σήμερα δε μου βάλατε λαδάκι… Βάλτε μου λαδάκι!». Λίγες μέρες μετά μάλιστα είπε στην αδελφή του τα εξής: «Έχω επίγνωση του τι μου συνέβη. Πέθανα και με γύρισε πίσω. Είδα ότι ήμουν νεκρός και με πηγαίναν στο κοιμητήριό μας. Εκεί είδα, όμως, μια χριστιανική εκκλησία και έναν παπά χριστιανό, ο οποίος μου είπε: Εσύ έπρεπε να πεθάνεις τώρα, αλλά εγώ σου κάνω χάρη και σε ξαναγυρίζω πίσω, για το γιό σου και για την κόρη σου…».

Οι ζωές αυτών των ανθρώπων άλλαξαν. Απ’ όποιο σπιτικό πέρασε η εικόνα του Αγίου Ραφαήλ οι άνθρωποι έγιναν πιο δραστήριοι, πιο πρόσχαροι και άρχισαν να δείχνουν περισσότερη αγάπη ο ένας προς τον άλλον και οι ίδιοι αισθανόντουσαν και ομολογούσαν αυτή την αλλαγή και πίστευαν ότι αυτή οφείλεται στον Άγιο Ραφαήλ. Πραγματικά, μεγάλη η Χάρις των Αγίου Ραφαήλ και των συν Αυτώ και πολλές οι ευλογίες του Θεού που μεταφέρουν στους ανθρώπους που Τους επικαλούνται, πιστούς ή και απίστους. Δοξασμένο το όνομά Τους. Να έχομε την ευχή Τους. Και είθε οι άνθρωποι να ανταποκρίνονται με ευγνωμοσύνη στις ευλογίες των Αγίων και να καταλήγουν στη σωτηρία και τον Παράδεισο, δια της Εκκλησίας και των Μυστηρίων της. Αμήν.

Άλκηστις Ρούσση, Μύκονος

«Δόξα τω Θεώ, πήγαν όλα καλά»

Στις 2/10/2011 και ώρα 24 μ.μ. ειδοποιήθηκα ότι η τρίχρονη κόρη μου είναι στο νοσοκομείο Παίδων Αγ. Σοφία με οξεία σκωληκοειδίτιδα και κρίθηκε να γίνει εισαγωγή και εγχείρηση το γρηγορότερο. 24.30 πήγα στο νοσοκομείο, όπου μας δώσανε κλίνη στο 2^ο όροφο της χειρουργικής κλινικής και όπου βολευτήκαμε στο δωμάτιο που μας υπέδειξαν. Το παιδί όμως ήταν αφυδατωμένο και του δώσανε ενδοφλέβια ό,τι χρειαζόταν μέχρι να ενυδατωθεί ο οργανισμός του, για να μπορούν να το χειρουργήσουν, διότι δεν μπορούσαν αλλιώς. Το βράδυ το παιδί σήκωσε πυρετό έως 37,6 τρεις φορές και ήταν άλλος ένας λόγος που δεν μπορούσαν να το χειρουργήσουν. Το παιδί πόναγε, ήταν ανήσυχο όλο το βράδυ και με κλάματα διπλωνότανε και προσπαθούσε κάπως να βολευτεί. Εν τω μεταξύ όμως, από τις 1.30 το βράδυ ενημέρωσα εσπευσμένα διά τηλεφώνου τους πατέρες της Ιεράς Μονής Αγίου Ραφαήλ στο Άνω Σούλι του Μαραθώνα για τον κίνδυνο που αντιμετώπιζε η κόρη μου, και τους παρακάλεσα να κάνουν προσευχή στον Άγιο Ραφαήλ για την ομαλή εξέλιξη του παιδιού. Μου είπαν ότι θα προσευχηθούν στον Άγιο Ραφαήλ να μεριμνήσει, ώστε όλα να πάνε καλά, αλλά μου συνέστησαν να προσεύχομαι κι’ εγώ μαζί, ώστε η προσευχή όλων να ανέβει στον Κύριο και τους Αγίους Του. Έτσι πέρασε το βράδυ. Το πρωί επιτέλους το παιδί ήταν σε κατάσταση να μπορεί να χειρουργηθεί. Μπήκε τελικά στο χειρουργείο, το οποίο κράτησε τρία τέταρτα της ώρας, και μετά βγήκε ο γιατρός και μας φώναξε για να μας ενημερώσει. Μας είπε τα εξής: «Είσασταν πολύ τυχεροί, μέσα στην ατυχία σας. Το παιδί είχε οξεία περιτονίτιδα, που δεν έχω συναντήσει τέτοια περίπτωση σε τόσο μικρό παιδί (είναι 3 χρονών παιδί) και δεν φαινότανε ούτε στις εξετάσεις ούτε στις αντιδράσεις του παιδιού. Σε τέτοιες περιπτώσεις το σάπιο κομμάτι της σκωληκοειδίτιδας σπάει και προκαλεί την έκχυση ακαθαρσιών του εντέρου στο σώμα και στη συνέχεια σηψαιμία και εντέλει θάνατο. Όμως, στη δική σας περίπτωση δε συνέβη τίποτα τέτοιο, καθώς το σάπιο κομμάτι της σκωληκοειδίτιδας ήταν τυλιγμένο, δηλαδή καλυμμένο, από μια «πάνα», όπως αυτή που έχουν τα αρνιά, δηλαδή κάτι σαν προστατευτικό κάλυμμα. Μόνο το σάπιο μέρος της σκωληκοειδίτιδας ήταν καλυμμένο. Έτσι, δεν μεταδόθηκε σηψαιμία και μας έδωσε χρόνο να κάνουμε την εγχείρηση. Μου έκανε εντύπωση ότι με τον τρόπο που υπήρχε αυτή η προστατευτική πάνα, ακόμα και να έσπαγε η σκωληκοειδίτιδα δεν θα διαχέονταν οι ακαθαρσίες. Οπότε, δόξα τω Θεώ, πήγαν όλα καλά.». Μείναμε έκθαμβοι από αυτά που μας είπε ο γιατρός. Η χαρά μου ήταν πάρα πολύ μεγάλη, καθώς και η ευγνωμοσύνη μου προς τον Άγιο Ραφαήλ. Δύο μέρες μετά βγήκαμε από το νοσοκομείο και το παιδί χαίρει άκρας υγείας. Είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι ζήσαμε ένα θαύμα του Αγίου Ραφαήλ, τον οποίο όλοι επικαλεστήκαμε. Είναι δε θαυμαστό και εντυπωσιακό το πώς Εκείνος βρίσκει πάντα ένα τρόπο να βοηθήσει. Τον ευχαριστούμε και είθε πάντοτε να είναι στο πλάι μας.

Χαράλαμπος Σ.

«Τι είναι αυτό το μέρος;»

Μια Κυριακή, η κυρία Μαρία Π. μαζί με τον σύζυγό της Κωσταντίνο, ήρθαν στο Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ στο Άνω Σούλι του Μαραθώνα και αφού παρακολούθησαν τη Θ. Λειτουργία εισήλθαν στο αρχονταρίκι της Αδελφότητος όπου πατέρες και ευλαβείς προσκυνητές συζητούν και ανταλλάσσουν απόψεις. Εκεί, η κ. Μαρία διηγήθηκε στους πατέρες τα εξής:

         «…Τον Άγιο Ραφαήλ δεν τον ήξερα. 1^η φορά τον γνώρισα το ’93, όταν έπαθε έμφραγμα ο άντρας μου Κώστας. Ήταν σε πολύ άσχημη κατάσταση, όταν έφτασε στο νοσοκομείο, αλλά τελικά έζησε και ξεπέρασε τα προβλήματα της υγείας του. Τότε, λοιπόν, όταν ήταν σε μια κλίνη του νοσοκομείου και ανάρρωνε, είδα στο πλάι του κρεβατιού του ότι είχε εικόνα του Αγίου Ραφαήλ και από εκεί Τον πρωτοέμαθα. Γιατί μου έκανε εντύπωση, ότι σε καμία άλλη κλίνη δεν είχε εικόνες, μόνο σε κείνη του συζύγου μου. Και ρωτώντας μία φίλη μου, μου είπε ότι είναι μεγάλος Άγιος και πολύ θαυματουργός.

         Εν τω μεταξύ, περάσαν τα χρόνια. Εν έτει 2009, εμφανίστηκαν στο σύζυγο εγκολπώματα στο λεπτό έντερο, σπάνια περίπτωση, διότι συνήθως εμφανίζονται εγκολπώματα στο παχύ έντερο. Έπαιρνε λοιπόν κορτιζόνη, λόγω της παθήσεως αυτής. Ξαφνικά, λοιπόν, στις 4 Οκτωβρίου του 2009, λιποθύμησε, είχε πυρετούς και άλλα συμπτώματα, χωρίς να ξέρουμε τι έχει. Ήταν σε πολύ άσχημη κατάσταση. Όμως, πίστευε πάρα πολύ. Συνεχώς επαναλάμβανε: Παναγία μου, Θεέ μου. Παναγία μου, Θεέ μου. Τον πηγαίνουμε σε εφημερεύον νοσοκομείο. Οι γιατροί, αφού τον εξέτασαν είπαν πως είχε γρίπη των χοίρων, του έδωσαν αντιβίωση και μας έδιωξαν. Πήγαμε σε άλλο εφημερεύον νοσοκομείο, δεν βρήκαν τι έχει. Φέραμε και γιατρό στο σπίτι μας, κι’ αυτός δεν βρήκε άκρη. Ο άντρας μου όμως πονούσε πολύ. Εντέλει, αφού έκανε εξετάσεις, μαγνητική τομογραφία και άλλα, είδαν οι γιατροί ότι είχε τρυπήσει το έντερο, λόγω της κορτιζόνης που έπαιρνε ο άντρας μου για την πάθησή του. Μέχρι να χειρουργηθεί, πήγε 14 Δεκεμβρίου. Ο άνδρας μου είχε φτάσει σε άθλια κατάσταση και κάποιοι λέγανε ότι ήτανε ξοφλημένος, τελειωμένη κατάσταση. Δεν περιμένανε να ξυπνήσει, γιατί η εγχείρηση έγινε με ολική νάρκωση. Κι’ όμως, άντεξε. Θυμάμαι μια νοσοκόμα ήρθε με χαρά κι’ έλεγε: «κουνάει τα πόδια του, συνέρχεται!». Είχε τον Άγιο Ραφαήλ δίπλα του, αλλά τότε δεν το καταλαβαίναμε. Μια βδομάδα μετά, έσπασε το τραύμα του. Έπαθε μετεγχειρητική κοίλη. Ξανά, λοιπόν, 2^η φορά στο χειρουργείο. Με τοπική νάρκωση αυτή τη φορά, γιατί δεν έπαιρνε ολική. Παρά, τις όποιες προβλέψεις τα κατάφερε και πάλι. Όμως, ήταν πολύ εξασθενημένος. Έχασε 17 κιλά. Με το ζόρι έτρωγε. Τον είχαμε με ορό και με καθετήρα και είχε πυρετούς και διάφορα άλλα συμπτώματα. Οι γιατροί είπαν να πάει στο σπίτι, για να ανέβει η ψυχολογία του και να τρώει περισσότερο. Έτσι, (με τα τέσσερα) τον φέραμε στο δωμάτιό του. Εκεί, ανέλαβε κάπως τις δυνάμεις του, αλλά συνέχισε να έχει σοβαρά προβλήματα. 

  Πριν τις απόκριες, βλέπω δύο όνειρα, δύο διαδοχικά βράδυα. Στο 1^ο όνειρο είδα ότι βρισκόμουν με το σύζυγό μου Κωνσταντίνο σε ένα μικρό καραβάκι και πορευόμασταν στη θάλασσα και ξαφνικά φτάσαμε στη στεριά και βρεθήκαμε σε μια πλαγιά, άγνωστη σε μένα που είχε ένα μικρό εκκλησάκι. Και λέω μέσα μου, Τι είναι αυτό το μέρος και πώς βρεθήκαμε εδώ; Και ξύπνησα. Μου τυπώθηκε όμως το όνειρο αυτό στη μνήμη και αναρωτιόμουν τι να σημαίνει. Την επόμενη μέρα, βλέπω άλλο όνειρο: Ήλθε μια γυναίκα και μου έδωσε πολλές πατάτες και μου έλεγε: πάρε να φάτε. Όταν τη ρώτησα ποια είναι, μου λέει γειτόνισσα είμαι, εκεί πιο πάνω μένω (και μου έδειχνε προς το μοναστήρι της Παναγίας), η Μαρία της Εύβοιας. Ξύπνησα και κατάλαβα ότι ήταν η Παναγία η Γοργοεπήκοος που έχουμε κοντά στο εξοχικό μας στην Ερέτρια της Εύβοιας, και ότι θα μας βοηθούσε. Το 1^ο όνειρο, όμως δεν μπορούσα ακόμα να το ερμηνεύσω.

         Δυο-τρεις μέρες μετά, αφότου είδα τα όνειρα, ο σύζυγός μου χειροτέρευσε. Έκανε δυνατό πόνο. Ήταν, πάλι σε πολύ άσχημη κατάσταση και αποφασίσαμε να πάει πάλι στο νοσοκομείο. Τον πήγαμε στο Λαϊκό. Εκεί, του έκαναν εξετάσεις και αποφάνθηκαν ότι έπρεπε να χειρουργηθεί και πάλι. «Δεν σας κρύβω ότι πρέπει να τον ανοίξουμε», μου είπε ο γιατρός. Επειδή όμως η υγεία του συζύγου μου ήταν πάρα πολύ επιβαρυμένη, είχε πολύ ανεβασμένα αιμοπετάλια κλπ, κανείς γιατρός δεν αναλάμβανε την ευθύνη να τον χειρουργήσει.

         Μια μέρα από εκείνες που ήμασταν στο νοσοκομείο, σε ένα δωμάτιο με πολλές κλίνες. Στο διπλανό κρεβάτι ήταν ένας κύριος με τον οποίο έπιασα συζήτηση. Κάποια στιγμή, λοιπόν, του λέω: Γιάννη από που είσαι; Από τη Μυτιλήνη, μου απαντάει. Εκεί έχετε τον Άγιο Ραφαήλ. Έχεις πάει στον Άγιο Ραφαήλ; τον ρωτάω. Βεβαίως, κάθε χρόνο πάω, απαντάει εκείνος. Εγώ, πολύ τον πιστεύω τον Άγιο Ραφαήλ, του λέω και τη στιγμή εκείνη που το είπα αυτό μπαίνει ένας ρασοφόρος μέσα στο δωμάτιο, και μου δίνει ένα ημερολόγιο τσέπης. Το κοιτάζω και τι να δω: Ήταν ημερολόγιο της Αδελφότητος του Αγίου Ραφαήλ στο Άνω Σούλι Μαραθώνος. Έμεινα άναυδη. Τη στιγμή που είπα ότι πιστεύω πολύ στον Άγιο Ραφαήλ, μπήκε μέσα ο γέροντας αυτός, που πρώτη φορά έβλεπα, και μου έδωσε το ημερολόγιο του Αγίου Ραφαήλ, στον οποίο μόλις είχα αναφερθεί. Όλοι εντυπωσιαστήκαμε. Καταλάβαμε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να είναι τυχαίο αυτό το πράγμα, αλλά πρόκειται περί θαύματος. Ό Άγιος μας έδειχνε την παρουσία Του και τη μέριμνά του για μας. Αποφασίσαμε, όταν γινόταν καλά ο σύζυγος να πηγαίναμε μαζί να προσκυνήσουμε τον Άγιο Ραφαήλ, μιας και το ημερολογιάκι είχε και σχεδιάγραμμα πρόσβασης στην Αδελφότητα του Αγίου, στο Άνω Σούλι Μαραθώνος. Από εκείνη την ημέρα, λοιπόν, ο σύζυγος άρχισε να αισθάνεται καλύτερα. Μας έλεγε μάλιστα, «καλά είμαι». Όμως, ο γιατρός μας δήλωνε ότι μην τον κοιτάτε που λέει είμαι καλά, οι εξετάσεις του είναι για χειρουργείο. Καθώς περνούσαν οι μέρες όμως, οι εξετάσεις πράγματι βελτιώθηκαν και εντέλει το χειρουργείο δεν έγινε. Και είμαι πεπεισμένη ότι είναι θαύμα με τη μεσολάβηση της Παναγίας και του Αγίου Ραφαήλ. Και είναι μεγάλο θαύμα, διότι τόσο καιρό δεν περνούσαν τα συμπτώματα που είχε ο άντρας μου, και ήταν τέτοια η κατάσταση της υγείας του που δεν θα βγαινε αυτή τη φορά από το χειρουργείο.Το Μάιο, είχε γίνει αρκετά καλά ο σύζυγος και ήρθαμε για πρώτη φορά εδώ στο Άνω Σούλι, να προσκυνήσουμε τον Άγιο Ραφαήλ και να Τον ευχαριστήσουμε. Μάλιστα ενώ είχαμε χαθεί στο δρόμο, στρίψαμε κάπου και βρεθήκαμε εδώ, χωρίς να καταλάβουμε πως. Όταν λοιπόν φτάσαμε και είδα την πλαγιά και το εκκλησάκι του Αγίου Ραφαήλ και όταν στη συνέχεια αντίκρυσα στο βάθος τη θάλασσα, όπως φαίνεται από εδώ, κατάλαβα με έκπληξη ότι αυτό είναι το μέρος που είχα ονειρευτεί ότι βρέθηκα με το σύζυγό μου. Συνειδητοποίησα με συγκίνηση ότι όλο αυτό τον καιρό, ο Άγιος Ραφαήλ μας είχε υπό την σκέπη και την προστασία του, ακόμα κι’ όταν δεν Τον επικαλούμουν και ότι μου είχε δείξει από πριν ότι με την μεσιτεία Του θα φτάναμε στο αίσιο τέλος της περιπέτειάς μας, στον ιερό τόπο Του, στην πλαγιά του Άνω Σουλίου Μαραθώνος. Θυμήθηκα ότι μας είχε δείξει ήδη από το 1993, ότι μας προστατεύει, παρά το ότι περάσαν τα χρόνια και το είχα ξεχάσει.

         Στις 14 Δεκεμβρίου του 2010 μάλιστα, που συμπληρώθηκε ακριβώς ένας χρόνος από τη μέρα που χειρουργήθηκε για πρώτη φορά ο άντρας μου, ο Άγιος Ραφαήλ μας έκανε για άλλη μια φορά αισθητή την παρουσία Του, δείχνοντάς μας ότι μας θυμάται και μας σκέπει, αλλά και επισημαίνοντάς μας ότι Εκείνος ήταν παρών στις εγχειρήσεις και σε όλη την περιπέτειά μας. Μ’ αυτό τον τρόπο, ενίσχυσε την πίστη και το κουράγιο μας, αλλά και την ευγνωμοσύνη μας σ’ Αυτόν. Ας είναι ευλογημένο και δοξασμένο το όνομά του πάντοτε. Τον ευχαριστούμε πάρα πολύ για όλα.»